“Να πιάνεται” κανείς ή να “μην πιάνεται”; Ιδού η απορία.

Για να απαντήσω κατευθείαν στην ερώτηση αυτή θα πω πως εξαρτάται από το τι έχει στο νου του ο κάθε ασκούμενος. Οι σκέψεις μας, οι απόψεις μας καθορίζουν κατά πολύ το πως αντιλαμβανόμαστε την πραγματικότητα τριγύρω μας. Έτσι εαν πχ κάποιος θεωρεί πως για να γυμνάζεται σωστά πρέπει να πιάνεται, τότε κάθε φορά που οι μυες του δεν “πιάνονται” τότε αυτός θα θεωρεί πως κάτι πήγε λάθος κατά την προπόνησή του. Εαν πάλι κάποιος θεωρεί πως άμα πιάνεται αυτό είναι πολύ κακό, τότε κάθε φορά που μπορεί να πιάνεται θα πανικοβάλλεται.

Για να ρίξουμε λίγο φως στη θεματική μας. Όταν οι μύες πιάνονται δηλαδή νιώθουμε αυτό το χαρακτηριστικό τσούξιμο ή μυικό σφίξιμο  για ώρες ή και μέρες μετά την προπόνησή μας τότε αυτό σημαίνει πως κάναμε λίγη παραπάνω δουλίτσα από αυτό που μπορούσαν να “σηκώσουν” οι εκάστοτε μυς μας. Αυτό από μόνο του δεν είναι κακό ή καλό. Όπως και όταν κάποιες μέρες δουλεύουμε λίγο παραπάνω π.χ αυτό από μόνο του δεν είναι κακό ή καλό αφεαυτού. Αν αυτό συμβαίνει εξακολουθητικά τότε μπορεί και να οδηγήσει σε υπερφόρτωση των μυών πράγμα που ή θα οδηγήσει σε τρομερή και γρήγορη ενδυνάμωσή τους ή θα οδηγήσει σε τραυματισμούς. Το πιο από τα δύο σενάρια θα ακολουθήσει το κακό ή το καλό, εξαρτάται από τη μυοσκελετική υγεία του ασκούμενου, την γενικότερη φυσική του κατάσταση κτλ. Όπως και στο παράδειγμα με την εργασία που έδωσα παραπάνω: Aν κανείς εξακολουθεί να εργάζεται παραπάνω από αυτό που συνήθως κάνει, αυτό ή θα οδηγήσει σε προαγωγή, αύξηση χρημάτων κτλ ή μπορεί κάλλιστα να οδηγήσει σε χρόνια κόπωση, κατάθλιψη κτλ ανάλογα πάντα με την ψυχική υγεία του εργαζομένου, τους στόχους του, την βιοθεωρία του κ.α

Άρα λοιπόν απαιτείται να γνωρίζει κάθε φορά κανείς τί έχει ανάγκη, τί κάνει καλό στο δικό του σώμα, τί θέλει να πετύχει με τη γυμναστική που επιλέγει να κάνει. Αυτή η ενσυνειδητότητα όσο και αν ακούγεται κλισέ ή δεδομένη δεν είναι.

Ως δασκάλα πιλάτες και ιδιοκτήτρια στούντιο σας διαβεβαιώ πως πολλά είναι τα άτομα που είναι μπερδεμένα ως προς τους στόχους τους σε σχέση με τη φυσική τους κατάσταση, υγεία κτλ. Έτσι δεν είναι σπάνιο το φαινόμενο-τουναντίον μάλιστα είναι δυστυχώς σύνηθες- άτομα τα οποία υποφέρουν από χρόνιους πόνους ή προσφάτως εγχειρισμένοι ή ανακαμφθέντες από λουμπάγκο ή ό,τι άλλο να αναζητούν το “πιάσιμο” ή τα περασμένα μεγαλεία των πάλαι ποτέ ένδοξων στιγμών τους στα γυμναστήρια… Εκεί αρχίζουν οι σκηνές ιλαροτραγωδίας με εμάς τους εκάστοτε “πιλατάδες” να παίρνουμε το ρόλο ψυχολόγου για να πείσουμε τους πελάτες/μαθητές μας πως “ότι έλαμπε κάποτε δεν είναι ακόμα χρυσός”, πως άλλο κάνω crossfit όταν είμαι 25άρης υγιέστατος ή 50άρης υγιέστατος (η ηλικία δεν παίζει πάντα ρόλο στην υγεία, αν και είναι πολύ συχνά δηλωτική ιδίως στα μυοσκελετικά μας) και άλλο κάνω γυμναστική για να μην πονάω πια τόσο πολύ ή για να βελτιώσω την ήδη επιβαρυμένη φυσική μου κατάσταση.

Εαν σας φαίνεται δύσκολη φάση η “εκγύμναση μυών” φανταστείτε πόσο δύσκολη είναι η “εκγύμανση μυαλών”! Φευ, ούτε ψίλλο στον κόρφο των ψυχοθεραπευτών… (Big time respect).

Όταν μια ενσυνείδητη γυναίκα που γυμνάζεται για την σωματική και ψυχική υγεία της χαίρεται αυτό που κάνει μέσα σε μια ώρα πιλάτες, δεν την πολυνοιάζει αν την επομένη θα νιώσει πιασμένη ή όχι. Αν συμβεί τότε θα το καλοδεχτεί γιατί πιθανά το γκρουπ που δούλευε “τράβαγε σήμερα καλά” και το μάθημα πήγε λίγο πιο βαθιά και άρα οι μυες της δούλεψαν καλά. Ή γιατί μπορεί η ίδια να ένιωθε σήμερα πιο δυνατή ή πιο έτοιμη και έτσι “έδωσε το κάτι παραπάνω” η ίδια στον εαυτό της σε σχέση με άλλες φορές και έτσι σήμερα πιάστηκε. Αν από την άλλη δεν πιάστηκε από τη χθεσινή προπόνησή της, τότε  μπορεί το γκρουπ που ήταν να μην είχε πολλή όρεξη για δυνατό μάθημα και έτσι να ζήτησαν όλοι ή κάποιοι ένα λίγο πιο light μάθημα. And that’s o.k! Ποιος λέει πως όταν δεν ξεθεώνεσαι δεν έχεις παράξει έργο;

Αν τυχόν πάλι κάποια δεν νιώθει ποτέ “πιάσιμο” τότε μήπως είναι σε λάθος τμήμα; Αν πάλι νιώθει συνεχώς “πιασμένη” τότε μήπως και πάλι το τμήμα της δεν είναι κατάλληλο; Όταν μαθαίνουμε τόσο τεχνικές γυμναστικές όπως είναι π.χ το πιλάτες, πρώτα πρέπει να μάθουμε να μιλάμε τη γλώσσα της μεθόδου και μετά να “πετάξουμε” μαζί της. Όπως όταν μαθαίνουμε μια ξένη γλώσσα δεν πάμε από την πρώτη μέρα να διαβάσουμε ποίηση… Το level του τμήματός σου είναι πολύ καθοριστικό. Το πόσα χρόνια εξασκείς τη μέθοδο επίσης καθοριστικό για το τμήμα που βρίσκεσαι. Η φυσική σου κατάσταση επίσης παίζει ρόλο για το σε ποιο τμήμα θα ενταχθείς.

Μια άλλη σκέψη που θέλω να εκφράσω και πιθανά σας αφορά (γιαυτό άλλωστε γράφω τόσα και πιθανά ετερόκλητα, για να πάρετε όσα περισσότερα σας αφορούν) είναι να αποφεύγετε να ζητάτε ντε και καλά να σας βάλουν στο ίδιο γκρουπ με το σύντροφό καλό ή καλή σας/ την κολλητή σας κτλ. Όταν με καλούν και μου λένε “Γεια σας είμαστε 3 ή 4 φίλες και θα θέλαμε να κάνουμε μαζί όλες πιλάτες” συνήθως γελάω (από μέσα μου φυσικά) μια και γνωρίζω πόσο εξαιρετικά απίθανο είναι να έχουν 2 άνθρωποι (πόσο μάλλον 3 ή 4) τις ίδιες ανάγκες ή και στόχους αναφορικά με τη εκγυμνασή τους. Παράδειγμα φετινό με ζεύγος που θέλει να γυμναστεί μαζί και ευλόγως γιατί που αλλού να βρεθούν από κοινού σε μια δραστηριότητα μαζί; Η μεν γυμνασμένη πάλαι ποτέ αλλά με άπειρες ενοχλήσεις σχεδόν παντού που δικαιολογούνται από  πολλές δισκοκοίλες σε όλη τη σπονδυλική της στήλη. Ο δε άντρας γυμνασμένος και εκείνος κάποτε πολύ λιγότερο τώρα, αλλά πάντα με την αρσενική τεστοστερόνη να κυλάει μέσα στον εγκέφαλο και να ζητάει “κιάλλο κιάλλο”.  Η balanza που πρέπει να βρεθεί ανάμεσα σε μια δυνατή μεν γυναίκα με μνήμες τεράστιων αποθεμάτων δύναμης μέσα στο σώμα της  αλλά με παρούσα αδύναμη φυσική κατάσταση και έναν 50άρη άντρα που θέλει να γυμναστεί έντονα γιατί αλλιώς θα βαρεθεί είναι η δαμόκλειος σπάθη που απειλεί τα κεφάλια ημών των ενσυνείδητων γυμναστών… Εσείς τι λέτε; Πόσους μήνες διάρκειας δίνετε σε τέτοια γκρουπ αγαπημένων μεν προσώπων ολωσδιόλου όμως παράταιρα γυμναστικά;

Αντί να αναρωτιέστε αν πιαστείκατε, αναρωτηθείτε

-Απόλαυσα την ωριαία μου γυμναστική σήμερα;
-Πώς ένιωσα μετά το μάθημα;
-Έδωσα σήμερα τον καλύτερο εαυτό μου; Είχα όρεξη σήμερα; Μήπως έκανα όσα μπορούσα σήμερα, μια και είχα πολλή δύσκολη μέρα στο γραφείο, στο σπίτι κ.ο.κ;
-Έχω προοδεύσει σε σχέση με όταν ξεκίνησα;
-Πώς ανάσαινα σήμερα; Το ίδιο με πρώτα; Καλύτερα; Πιο βαθιά; Έχει επιμηκυνθεί η εισπνευστική μου ικανότητα;
-Ανταποκρινόταν το μυαλό μου σήμερα με τις επιταγές του μαθήματος; Είχαν συντονισμό οι μύες με το σώμα μου σήμερα;
-Ήμουν παρούσα/παρών στο μάθημα σήμερα; Ή μήπως πάλι έτρεχε ο νους μου στα προβλήματα;

Υπάρχουν τόσα πιο ενδιαφέροντα ερωτήματα να αναλογιστείτε και να ξεφύγετε από το κλισέ “πιάστηκα ή δεν πιάστηκα;”

Υπάρχει και το “Πιάστηκα δεν πιάστηκα, εγώ γυμνάστηκα!”