Παγειωμένα συναισθήματα~ παγειωμένες στάσεις σώματος~ παγειωμένες σκέψεις.

Διαβάστε το εξής άρθρο: Habitual posture. Habitual emotions. Habitual thoughts. Αξίζει τον κόπο! Αφότου το διάβασα και συμφώνησα με τα γραφόμενα (πάνε κάμποσοι μήνες), σκέφτηκα πως θα ήθελα να γράψω κι εγώ ένα αρθράκι (στα ελληνικά) στις διαδικτυακές σελίδες του μπλογκ αυτού, σχετικά με τη θεματική που συνδέει τα συναισθήματα, με τις σκέψεις και τελικά με τη στάση σώματος που παγιώνεται σ’ένα άτομο. Όσο δύσκολα αλλάζει κανείς τις “εντυπώσεις” που έχουν εγραφεί σ’ενα “σκληρό δίσκο” και με αυτό εννοούμε το συναισθηματικό χάρτη που έχει παγιωθεί σ’ έναν ενήλικα μέσα από τα γεγονότα της ζωής του καθώς και τις πεποιθήσεις που έχουν δημιουργηθεί από αυτά, αλλό τόσο δύσκολα αλλάζουν και οι στάσεις που έχει συνηθίσει να παίρνει ή να “βολεύεται” ένα σώμα.

Έτσι αν για παράδειγμα σ’ ένα παιδί έχει φωλιάσει ο φόβος, ή η ντροπή  ως αποτέλεσμα ενός τραυματικού γεγονότος ή επαναλαμβανόμενων συμβάντων στην ζωή του, είναι πολύ πιθανό το παιδί αυτό να υιοθετήσει (ασυνείδητα πάντα) μια αμυντική στάση σώματος δηλαδή να έχει την τάση να κλείνει το στήθος του (την περιοχή της καρδιάς), να γέρνουν οι κλείδες του προς τα εμπρός, να γέρνουν οι ωμοπλάτες του επίσης προς τα εμπρός ή και προς τα επάνω για να προστατευτεί από την “απειλή” που νιώθει. Αποτέλεσμα αυτών είναι επίσης μια κυρτή πλάτη, (ελαφριά ή οξεία κύφωση) και πιθανότητα ένα γερμένο προς τα κάτω και εμπρός κεφάλι ή πιθανότατα προς τα πίσω σαν αντίβαρο. Κανένα παιδί δεν υιοθετεί αυτές τις στάσεις εκούσια ή θελημένα. Αυτό γίνεται αυτόματα και υποσεινήδητα (και φυσικά καλώς γίνεται!) προκειμένου το παιδί να αμυνθεί απέναντι στις όποιες “απειλές” νιώθει. Το ένστικτο αυτοσυντήρησης του ανθρώπου είναι έμφυτο και αυτό λειτουργεί ανεξάρτητα από την εκούσια θέλησή,  για το καλό μας, δηλαδή για τη “σωτηρία” μας. Η έμφυτη “εξυπνάδα” στον ανθρώπινο οργανισμό, μάς επιβάλει να προσαρμόσουμε το σώμα μας στις απειλές ή ανάγκες που δημιουργεί το “φιλικό” ή “εχθρικό” περιβάλλον στο οποίο ζούμε.

Όταν τώρα το συγκεκριμένο παιδί-παράδειγμα ενηλικιωθεί και αν αποφασίσει κάποια στιγμή να ασχοληθεί με το σώμα του, να αθληθεί, γυμναστεί καθ’ οιονδήποτε τρόπο, θα διαπιστώσει πως ΠΟΛΥ ΔΥΣΚΟΛΑ αλλάζουν θέση οι ώμοι, οι κλείδες, η πλάτη, ο αυχένας και όποιο άλλο μέλος του σώματος έχει επηρεαστεί, άμεσα ή έμμεσα.  Αν τυχόν έχει ασχοληθεί και εν μέρει έχει λύσει ή έστω διαλευκάνει το ψυχολογικό παρελθόν του και άρα έχει λειάνει ή βελτιώσει το ψυχολογικό παρόν του, θα διαπιστώσει πως πολύ ευκολότερα μπορεί να προσαρμόσει τις οποιεσδήποτε “εντολές”, “προτροπές”, “ενναλακτικές” ακούει από τον εκάστοτε δάσκαλο, προπονητή, εκπαιδευτή του. Πιθανόνατα από την επανάληψη των κινήσεων, την ενδυνάμωση όλου του μυοσκελετικού καθώς και την απαραίτητη συμφωνία της νοητικής και ψυχικής θέλησης, να επέλθουν και οι μόνιμες αλλαγές που επιθυμεί. Γιατί το νοητικό και ψυχικό παρόν του είναι ήδη έτοιμο, και ΠΡΟΘΥΜΟ να αλλάξει, δηλαδή να προσαρμόσει το σώμα του στις νέες καταστάσεις και στο νέο ψυχολογικό παρόν του. Αυτό το άτομο, μπορεί να δει από αρκετές εως δραματικά θετικές αλλαγές στη στάση σώματός του. Σίγουρα θα δει αλλαγές, όμως θα τις δει αργά και αυτό απαιτεί επιμονή και υπομονή! ΓΙΑΤΙ ΠΩΣ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙ ΣΤΑΣΕΙΣ ΣΩΜΑΤΟΣ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΠΑΓΙΩΘΕΙ 30 Ή 45 ΧΡΟΝΙΑ, ΣΕ 2 Ή 3 ΜΗΝΕΣ; Θαύματα δε γίνονται από κανέναν έξω από τον εαυτό, παρά μονάχα αν τα επιθυμεί και κάνει ο ίδιος ο εαυτός! Στην αντίθετη περίπτωση, που ο ίδιος πάντα ενήλικας του παραδείγματός μας, δεν έχει φωτίσει καθόλου το ψυχολογικό παρελθόν του (το οποίο και ευθύνεται για τη συγκεκριμένη στάση σώματος) και άρα διατηρεί στο παρόν του καταστάσεις φόβου, ντροπής, ενοχών κτλ, τότε αυτός ο ενήλικας πολύ δύσκολα θα μπορέσει να εναρμονίσει τις όποιες “προτροπές” του όποιου εκγυμναστή του. Ακόμα και αν κατά τη διάρκεια της προπόνησης καταφέρνει να εκτελεί τις “προτάσεις” του προπονητή του, αυτά θα διαρκούν μονάχα κατά τη συγκεκριμένη ώρα άσκησης, ενώ κατά την καθημερινότητά του δεν θα μπορέσει να απαλλαγεί από την παγιωμένη στάση του φοβισμένου σώματος. Και αυτό γιατί όταν ο νους, (η ψυχή) δεν συνάδει με τις σωματικές προθέσεις, τότε δυστυχώς, οι κινήσεις αυτές μοιάζουν ξένες σε αυτόν που τις “φοράει”, και άρα το “σωματικό-κινητικό” του σύστημα, εν τέλει τις απορρίπτει.

Όσον αφορά τις σκέψεις, πεποιθήσεις και το πώς και αυτές δημιουργούν μυικές εντάσεις ή και στάσεις τελικά σώματος, ας φέρω ως παράδειγμα τα άτομα (εμού συμπεριαμβανομένης-παλιότερα) που σκέφτονται (πιστεύουν) πως πρέπει πάντα να φτάνουν στα άκρα, να “κάνουν” περισσότερα, καλύτερα αποτελέσματα, διαρκώς δυσκολότερα κτλ. Δεν υπάρχει ένας “τέτοιος” άνθρωπος που να έχω συναντήσει και να μην έχει τελικά τραυματιστεί πολύ ή λίγο κατά τη διάρκεια της ζωής του. Κατά νου έχω ένα παράδειγμα αντρός, όπου γυμναζόταν με την σκληρότατη και δημοφιλέστατη πλέον μέθοδο του cross fit. Κάποια στιγμή για “άγνωστους μέχρι τότε λόγους” έπεσε όπως λέμε στο κρεβάτι για 7 μέρες με “λουμπάγκο”. Με παυσίπονα από γιατρούς και ακινησία πέρασαν οι δύσκολες μέρες και ύστερα από ένα μήνα περίπου ξαναπήγε να γυμναστεί ξανά με cross fit μέθοδο, γιατί φυσικά πίστευε πως ” Δεν τα παρατάμε με την πρώτη δυσκολία”, “τα δύσκολα είναι για τους άντρες”, “Μια και έχω γερό σώμα που αντέχει την σκληράδα του crossfit, θα επανέλθει ξανά όπως ήταν” κτλ. Έχει κανένας σας αμφιβολία πως όταν ένα τέτοιο μυαλό ζορίζει το σώμα του, αντί να το “αφουγκράζεται”, θα τιμωρηθεί εν τέλει από το ίδιο του το σώμα και μάλιστα σκληρότερα στο μέλλον; Όταν το μυαλό μας δεν προσαρμόζεται έγκαιρα στα νέα δεδομένα, τότε αφήνει το σώμα έρμαιο στους μικροτραυματισμούς οι οποίοι όταν δεν “φρονίζονται” μετατρέπονται σε χρόνιες φλεγμονές κατόπιν πιθανά σε κοίλες… μη ανασπτρέψιμες στρεβλώσεις, κακώσεις κτλ.

Η προσωπική μου πείρα, ως πιλάτες instructor, μού δείχνει πάντα πως οι άνθρωποι που έχουν άμεση επαφή με τον ψυχισμό τους, που “ακούνε” το σώμα τους, σέβονται τις διαθέσεις τους (ψυχικές και σωματικές) είναι ευεπίφοροι προτάσεων, ευκολότερα προσαρμόσιμοι και τελικά δεκτικοί αφομοιωτές αλλαγών και συχνά μάλιστα, γρήγορων αλλαγών! Αντίθετα άτομα που δεν έχουν ασχοληθεί με το να “διαβάζουν” το σώμα τους, τις κινητικές συνήθειές τους, τον ψυχολογικό τους χάρτη στο παρελθόν και παρόν τους, δυσκολεύονται στις όποιες “εντολές” της πιλατικής μεθόδου και τεχνικής και εν τέλει στις αλλαγές στη ζωή τους. Αυτήν ακριβώς τη σύνδεσή και διαλεύκανση των αιτίων και αιτιατών στις δύο αυτές περιπτώσεις, υπογραμμίζει το αγγλικό άρθρο που προτείνω, καθώς και το ελληνικό δικό μου.

Κλείνοντας, ας γράψω επιγραμματικά & πανηγυρικά:
Ψυχή μαζί με σώμα! Συναισθήματα μαζί με σώμα! Σκέψεις μαζί με σώμα! ΥΓΕΙΑ ΤΟΥ ΕΝΟΣ ΔΙΧΩΣ ΤΗΝ ΥΓΕΙΑ ΤΟΥ ΑΛΛΟΥ ΣΥΝΑΜΑ, ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ. Δεν δουλεύουμε αποκλειστικά με το ένα ή το άλλο, γιατί ο εαυτός μας είναι αδιαίρετος, δηλαδή είναι “ά-τομο” που σημαίνει ετυμολογικά πως δεν τέμνεται! Είναι ολοκληρωμένος μονάχα όταν είναι και ΣΩΜΑΤΙΚΟΣ ΚΑΙ ΑΥΛΟΣ!